وبلاگ خبری پن‌لاگ: چهل روز ازاعدام راحله زمانی نمادی از زن مظلوم دوران کنونی ايران گذشت
Thursday, February 14, 2008
چهل روز ازاعدام راحله زمانی نمادی از زن مظلوم دوران کنونی ايران گذشت
25بهمن :چهل روز ازاعدام راحله زمانی نمادی از زن مظلوم دوران کنونی ايران گذشت کانون زنان ايرانی : چهلمين روز اعدام راحله زمانی ، سمبل ستم طبقاتی ، قوميتی وجسيتی است .مراسمی از سوی خانواده تنگدستش در روستای ايدلی شهر سراب برگزار می شود . شفيقه خواهر راحله از روستا خبر می دهد و می گويد که خوشحال می شود دوستان راحله را ببيند . صدای آرام و گرم راحله ، باز در گوشم می پيچد و فکر او، دوباره دست از سرم بر نمی دارد . نه اينکه راحله ، اولين قربانی ستم های اين روزگار باشد بلکه او نمادی از زن مظلوم دوران کنونی ايران است که هيچ قانونی از او حمايت نکرد. زنی فقير و ترک زبان . همين عبارت کوتاه کافی است که ستم سه گانه ای که بر او رفت ، آشکار شود . راحله، هيچگونه در آمدی نداشت . ترک زبان بود و بيسواد . و فقط زبان فارسی زبان رسمی کشوراست .زن بود و هيچ قانونی از او حمايت نمی کرد . ستمی که بر او رفت به واقع از تحمل يک انسان خارج است و اين قصه ی اکثريت زنان ترک و کرد و بلوچ و عرب و ترکمن کشورمان ايران است . در روستا مدرسه نبود و اگر هم بود خانواده ی تنگدستش نمی توانستند راحله را به مدرسه بفرستند، در نوجوانی بدون اطلاع او شوهرش دادند تا يک نان خور کمتر شود. از روز اول ازدواج اش خشونت های فراوان جنسی ، رفتاری ، بدنی و روانی بر سرش آوار شد. به پدرش گفت ، می خواهد طلاق بگيرد ، پدر برای حفظ آبروی خانواده رضايت نداد. شوهر او را از روستا بيرون آورد تا در حاشيه ی پايتخت ، دور از چشم خانواده ها ، به عياشی های خود بپردازد . با هزار اميد و آرزو مادر شد . با هر بچه هی که به دنيا می آورد بيشتر از چشم شوهرش می افتاد و عياشی های او بيشتر می شد . چاره ای جز سوختن و ساختن نداشت ، هيچ پناهگاهی نداشت و مجبور بود شوهر معتاد و هوسباز خود را تحمل کند . هر روز به گونه ای تحقير می شد تا جانش به لب رسيد و فرياد بر آورد و مرد خيانتکارکه به مدد قانون صيغه ، پاک و منزه است ، در حالی که زنی را همراه خود به خانه آورده ، برای آرام کردن او که مبادا مزاحمتی برای عياشی های پايان ناپذيرش به وجود آورد ، دارويی به او می خوراند تا آرام گيرد . زن آرام می شود ولی نيمه های شب به تقليد از شوهرش که بار ها او را با وسايل مختلف شکنجه کرده ، لوله ی آهنی را بر سر شوهر می کوبد و او را می کشد ولی به روايت خود راحله باز شوهرش بلند می شود و او را کتک می زند . اين توهم تا مثله کردن شوهر ادامه پيدا می کند . و تا آ خرين لحظه ی حيات اش باور نمی کند که شوهرش را کشته باشد . راحله به رغم تمام تلاش های فعالان جنبش زنان و مادران صلح، در 12 آذرماه ، اعدام می شود . مادر دو فرزند 3 و 5 ساله که در طول 3 سال زندان هرگز آنان را ملاقات نکرد. نگرانی راحله در آخرين لحظات زندگيش دخترش است ، که می گويد : " می دانم ، او هم به سرنوشت من دچار خواهد شد." اگر مدرسه ای در روستا بود ! اگر ازدواج به اجبار پدر نبود ! اگر پدر فقير نبود ! اگر زن حق طلاق داشت ! اگر طلاق ، بی آبرويی نبود ! اگر خيانت مرد به زن جرم بود ! اگرراحله امکان کار و اشتغال داشت . اگر شانس گرفتن وکيل را داشت ! اگر در دادگاه مترجمی داشت و از خود دفاع می کرد ! اگر! اگر ! اگر!... شايد ، هم اکنون مشغول زمزمه لالايی های گوشنواز آذری ، برای فرزندانش بود . دوستان ! راحله و راحله ها ، چه بار سنگينی را بر دوش ما گذاشتند و رفتند . آيا دختر راحله هم سرنوشت مادرش را خواهد داشت ؟ منبع خبر
